Αυτές οι γυναίκες του έργου, που φαίνεται να συμμετέχουν σε κάποιο είδος χορού, διαμορφώθηκαν από τον Μποτιτσέλι μετά από μια αρχαία απεικόνιση των Τριών Χάριτων. Αυτές οι φιγούρες είναι σημαντικές επειδή αντιπροσωπεύουν τις γυναικείες αρετές της Αγνότητας, της Ομορφιάς, της Αγάπης, που όλα δείχνουν ρομαντισμό και μας παρέχουν κάποιο πλαίσιο σχετικά με το τι συμβαίνει στον πίνακα. Ο Ρωμαίος συγγραφέας Seneca τους αναφέρει ως «αγνό και αμόλυντο και ιερό στα μάτια όλων», και μπορούμε να δούμε τα μαργαριτάρια στα κεφάλια τους που συμβολίζουν αυτόν τον τύπο αγνότητας. Τα ρούχα τους είναι σαν δαντέλα, πολύ ελαφριά και πεντακάθαρα, γεγονός που αποδεικνύει την αρετή της Μποτιτσέλι στην απεικόνιση τέτοιων ειδών υφάσματος. Είναι ενδιαφέρον να δούμε ότι στοχεύονται με το βέλος του Έρως, το οποίο ενισχύει την ιδέα του γάμου.

Το έργο αυτό αποτελεί μια από τις αρτιότερες αισθητικά δημιουργίες του Φλωρεντίνου καλλιτέχνη. Η έμπνευση για τον πίνακα δίνεται από μια μυθολογική αφήγηση του Οβίδιου και συνιστά μια νεοπλατωνική αλληγορία βασισμένη στην αντίληψη της αγάπης ως γενεσιουργού δύναμης. Το σχέδιο είναι αρμονικό και ντελικάτο: οι γραμμές κομψές και δημιουργούν, με τα κύματα που σκάνε στην ακτή, τις πτυχώσεις των ρούχων, την αρμονική ροή των μαλλιών της θεάς, διακοσμητικά κυματοειδή παιχνιδίσματα. Τα χρώματα είναι φωτεινά, οι μορφές καθαρές και ραφιναρισμένες. Το γυμνό σώμα της Αφροδίτης είναι ύμνος στην κλασσική ομορφιά και στην αγνότητα της ψυχής, ενώ για τη στάση της ο Μποτιτσέλι ακολούθησε το πρότυπο της Αιδήμονος Αφροδίτης! Η ανατομία της Αφροδίτης δεν αποτελούν εκφράσεις κλασικού ρεαλισμού, όπως στα έργα του Ραφαήλ ή του Λεονάρντο ντα Βιντσι.

Ο Munk επιστρέφει στα αγαπημένα του μοτίβα όλη του τη ζωή. Η σκηνή της συνάντησης  κοριτσιών αναπαράγεται πάντα στη γέφυρα που συνδέει τις ακτές του φιόρδ του Όσλο. Ο πίνακας του 1935 μοιάζει με σύνθεση προηγούμενων εκδόσεων, από τις οποίες ωστόσο, διαφέρει ριζικά από μια τυπική άποψη: εδώ ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί έναν εντελώς νέο, άτυπο συνδυασμό χρωμάτων για τον εαυτό του. Η ενσωμάτωση του κύριου μοτίβου είναι κοντά στην έκδοση του 1903. Ένα τεράστιο πράσινο στέμμα του linden αντανακλάται στο καστανό νερό. Πλούσια χρώματα και μυστηριώδη, αλλά ταυτόχρονα, ήρεμη ατμόσφαιρα αποκαλύπτει το χαρακτηριστικό στυλ του αφεντικού.

Η Μόνα Λίζα είναι προσωπογραφία που ζωγράφισε ο Ιταλός καλλιτέχνης Λεονάρντο ντα Βίντσι. Πρόκειται για ελαιογραφία σε ξύλο λεύκης, που ολοκληρώθηκε μέσα στη χρονική περίοδο 1503-1519. Αποτελεί ιδιοκτησία του Γαλλικού Κράτους, και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι. Η έκφραση του προσώπου της οποίας χαρακτηρίζεται συχνά ως αινιγματική. Η Μόνα Λίζα θεωρείται το πιο διάσημο έργο ζωγραφικής.

Φιλοτεχνημένος το 1889, κατά τη διάρκεια της παραμονής του σε ένα άσυλο στο Saint-Rémy-de-Provence, ο πίνακας αυτός αποτελεί ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και αγαπημένα έργα του Ολλανδού ζωγράφουΗ “Έναστρη Νύχτα” είναι ένας πίνακας που συνεχίζει να εμπνέει και να συναρπάζει τους θεατές σε όλο τον κόσμο. Είναι ένα έργο τέχνης που μας υπενθυμίζει τη δύναμη της ανθρώπινης δημιουργικότητας και την ομορφιά του κόσμου που μας περιβάλλει.